تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است!

اگر حوا بدانستی ز رنگت   
                   سترون* ساختی خود را ز ننگت    

سیاهیْ جانت ار محسوس گشتی،   
                همه عالم شدی زنگی  ز  زنگت    

تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است!   
               سرت را کس نکوبد جز به سنگت    

اگر دریا درافتی ای منافق!   
              ز زشتی کی خورد مار و نهنگت؟    

مرا گویی که از معنی نظر کن   
                  رها کن صورت نقش و پلنگت    

چه گویم با تو ای نقش مزور   
                 چه معنی گنجد اندر جان تنگت؟    

هوای شمس تبریزی چو قدس است    

تو  آن  خوکی  که  نپْذیرد  فرنگت 

*سترون يعني عقيم.


"غزليات شمس"

بدون شرح!